Wo e Herz ìsch, ìsch au e Heim

Wàs kànn m’r sich hit wohl noch wìnsche
Es gìbt doch wàs ùnser Herz begehrt
Au brücht m’r sich küm noch ze schìnde
Dìs wùrd m’r schùn ìn de Schuel gelehrt
Ja fùrtschrìttlich dìs soll jeder sìn
Ìn ùnserem Àtomzitàlter
Licht ìsch’s nìt ùn m’r versteht’s au nìmm
Kùmmt m’r ìn e gewìsses Àlter
E Welt steht hit vor ùnsere Awwe
Wo koschtbàri Zit de Mensche fìehrt
Ùn der wo nìt do dràn kànn glauwe
Wùrd vùn de G’sellschàft àls klein kàrriert
Màncher grìft nooch ìrdische Gueter
Sàmmelt wàs sini Hàbgier ìhm erlaubt
Vergìsst debie d’ eijene Mueter
Denkt nìt dàss àlles e Mol verstaubt
D’ Hauptsàch siner Sàck ìsch reichlich g’fìllt
Wo Richtìmmer drìnne schìmmere
Ìsch dànn siner Egoïsmus g’stìllt
Wàs soll’ne denn dànn noch kìmmere
Kenne mìr e so vor de Kinder stehn
Ìn’re Welt voller Kompromisse
Solle se denn nooch ùns die Wäj gehn
Leer von Tùgende ùn Gewìsse
Wo bliet die Wärme ìm Mueterwort
Wo bliet ìm Vàtter sini fescht Hànd
Wo bliet dìs Heim der geborje Ort
Wo jed’s Kìnderherz denooch verlàngt
Wie kànn e Mensch vùn Frìdde lehre
Wenn er ùnùffheerlich Ùnruehj stìft
Wie kànn e Mensch sìnnlos zersteere
Wàs ùns d’ Nàtür ùnermìedlich gìbt
Verzicht Vertröje Veràntwortùng
Stehn täglich ùff de Tagesordnung
Doch die Fröje stehn ìmmer offe
Ùn wëre ohne Antwort klàssìert
Hàn m’r ùns tàtsächlich verloffe
Ùn verlore wàs zue Vernùnft fìehrt
Es ìsch ùnùffschiebbàr àn de Zit
De gemeinsàm Nenner ze fìnde
Denn màcht d’ Nàtür e Mol nìmi mìt
Muen au mìr vùm Paradies flìchte

Pierre Wagner,
BISCHHEIM