Wihnàchtsowe 1944

Es geht e kàlter Nìederwìnd,
Stockdùnkli Gàsse ùn Stroße ;
Iszäpfle glìtzere ìm Mondschin,
De Schnee kràcht ùnter de Sohle.

Àbgedùnkelt àlli Deere ùn Fenschter,
E Kàrbitfunzel ìn de Stùbb,
’s Chrìschtkìndel fìndt de Wäj au wenn’s fìnschter,
De Bue krìejt e Läbkueche, ’s Maidele e
Bùpp.

Ùnterem Dànnebaum ùn ìn de Kiche,
Nìtt viel meh àls Vorichtjohr,
Àwwer e Àlbdrùck ìsch sither gewìche,
Endlich befréit, küm ze glawe àwwer wohr.

Leider ìsch’s nonitt iwweràll so,
Nìtt witt vùn ùns wùrd noch gschosse,
D’ letscht Wihnàchte ìm Krìej ìsch trotzdem
do,
Àdiè fer ìmmer, Pàrtèi- ùn
Volksgenosse.

Bàll ìsch’s zwelef, es litt fer ìn d’ Mette,
De Sàkrischtàn brìngt d’ Glocke mìt Seil ìn
Schwùng,
Àn de Origel wùrd de Blosbàlige geträtte,
Nìerigs ken Strom, au die Zit geht erùm.

D’ Litt kùmme üss àlle Richtùnge,
Fàhles Tàschelàmpelìecht wàckelt ìm
Schnee,
Pletzlich heert m’r e Militärkolonn kùmme,
E Kompenie ùn noch meh.

Üs Jeep un GMC sprìnge Àmerikàner,
Ùnterem Àrm de Helm ìn de Hànd de
Kàràbiner
Ìn Reih ùn Glied gehn se bis àn ’s Chor
Gezìert mìt Union Jack Sternebànner ùn
Tricolore.

Bluetjùngi Männer mìt de Gedànke ìwwerem
Meer,
Bi Màmme ùn Bàbbe, bi Frau ùn Kind,
Viel müen noch sterwe sehn d’ Heimet nie
meh
Fer de John, de Jimmy ìsch’s d’ lescht Mette
gsìnn.

Ìhre Pfàrrer sìtzt vorne ìm Chor,
Einer noochem Àndere geht zue ìhm vor,
Ùm bìssel Trooscht ze hole, villicht au zuer
Bicht,
Sie sìnge « Silent Night, Holy Night » ìhri
Aue sìnn ficht.

Lìnks dìs Heer Soldàte, rechts d’ Litt vom
Dorf,
Ken jùngi Männer, sie sìnn àlli fùrt,
D’ meischte ìn Rüsslànd, ìm feldgröje Kleid,
Viel sìnn schùn gfàlle, viel Litt ìm Leid.

So viel gekränkti Mensche, denke àn Sohn,
Brueder odder Mànn,
Villicht vermìsst, verwundt ; ìn jedere Bànk
hilt jemànd.
« Pitié mon Dieu » wùrd gsùnge,
Ùnvergesslichi Erìnnerùnge.

Au àm Krìppele ìsch e blöj-wiss-roter Fàhne,
’s Negerle mùngt mùnter mìt sim Kopf,
’s erschte Mol sìeht’s pààr Breederle zälle
Owe,
E schwàrzer Soldàt schmollt, au e àrmer
Tropf.

D’ Kìrich ìsch üs, ùm mànichs Herz ìsch’s
wärmer,
Ùmàrmùnge, Händedrùck, d’ GI fàhre eweg,
Wihnàchte heisst Frìdde de Mensche ùf
Erde,
Däs Gemetzel muess ùfhehre, Schlùss mìt
dëm Dräck.

Noch ìsch’s kàlt, àwer ìch hàb nìtt witt,
Es nieselt wiss vor de Hiiser,
Ich frei mich ùf ’s mollige Bett,
Gewärmt mìt Wàggelstein ùn Bejeliise.

Bevor i innschlof traim i hellwàch,
Sìeh Kerzelìecht ìn Kinder Aue, heer Schrìtt
ìn de Nàcht,
Ich weiss, die Mìtternàchtsmess bliit m’r ìm
Sìnn,
E eimolichs Ereignis, ùn ich bìn Messdìener
gsìnn.

Maurice Rosenfeld,
SIERENTZ