Wenn d’ Glock litt…

Kùmmt einer üs de Stàdt ùf’s Lànd,
wìll gemìetlich Ùrlaub màche,
No steere ne so mànchi Sàche,
Wie ìn de Stàdt sìn ùnbekànnt.
Ar het gemeint, ’s wär ’s Paradies,
Ùn ìsch enttäuscht, ùn d’ Stìmmung mies !

Viel Néies gìbt’s fer Au ùn Nàs,
Viel Blìemle au ìm hoche Gràs,
De Gschmàck vùm Stàll, vùn Schof ùn Küeh,
Ùn vùn de Mìschtlàch noch dezüe ;
Doch dìss wo ne àm meischte steert,
Ìsch wàs ar mìt de Ohre heert !

Àm Morje, vor eb d’ Sùnn ùfgeht,
Ùfem Mìscht de Gockler steht,
Ùn weckt mìt sim Kikeriki
Àlli, nìtt bloss die vùn hie !
Doch schlìmmer ìsch’s, wenn d’ Dààglock
litt,
Die Tràdition, die kannt ar nìtt !

Denn d’ Glock, die ìsch nìtt wag ze danke,
Vùm Tùrm, wo sie johrdöisig làng,
Schùn àm Glockestuehl duet hanke ;
Mìt ìhrer Stimm ùn ìhrem Klàng,
Ìsch sie fer ’s Dorf, nooch àlter Sitte,
E Ühr gewann, mìt ìhrem Litte !

Àm sechse, ja àm fìnfe schon,
Weckt sie ùns ùf mìt ìhrem Ton.
Fer àlli wie ùf d’ Arwet mìen,
Ìsch’s Zitt fer üsem Bett ze gehn.
Frìhjer het nìt jedermànn
E Wecker ghett mìt Zeijer dràn !

Ùn wenn àm Vormìddàà de Büer,
Mìt Frau sin Lànd geböjje,
Hàn sie nìtt immer d’ Kìrichühr
Vùn wittem kenne löjje.
Wenn d’ Elferglock sich dànn gemaldt,
Het d’ Büersfrau schnall velonn ìhr Fald.

Sie het gewìsst, es ìsch jetzt Zitt,
Ebs ze koche ìhre Litt.
Wenn d’ Mìddààsglock verklùnge ìsch,

Kùmme àlli àn de Tìsch !
Der Mode ìsch noch nìt verlore,
Steert au ìm Städter sinni Ohre !
Ùn wenn der Pech het ìm Revìer,
Litt d’ Vaschperglock sogàr àm vìer.
De Bürsmànn weiss, de Owe noht,
Ùn màcht e Paus fer’s Vaschperbrot.
Fer d’ Mìeder heisst diss : “D’ Schüel ìsch üs,
D’ Kìnder kùmme glich ìns Hüs !”

Bevor die ’s Schlaggelbrot verschlùnge,
Word ihne s täjlich Lìedel gsùnge :
“Wenn’s Nàchtglock litt, hàn ìhr ze kùmme,
Schùnsch waren’r iwer ’s Knie genùmme !”
Sie hàn’s notiert, ùn hàn au ghoricht ;
Au do het d’ Glock fer Ordnùng g’sorijt !

Wenn dànn d’ Nàcht sich üsgebreit,
Ùn àlles ruehjt ìn Hoft ùn Stàll,
E jeder ‘s Gschìrr het wag gelajt,
Ùn’s mislich stìll ìsch ìweràll,
Wenn Mond ùn Starne stehn àm
Himmel,

Kùmmt d’ Zehnerglock ùn ìhr Gebimmel.

Ùn so het d’ Glock, züe àlle Zitte,
Vùn Morjes frìhj bìs spot ìn d’ Nàcht,
Ìm Bùrjer sin Progràmm gemàcht,
Ùn zwìsche nìng au noch gelitte,
Wenn Groossbrànd odder Wàssernot
s gànze Derfel hàn bedroht !

Au s geischtlich Lawe het sie bstìmmt,
Àm Sùnndàà, ùn àn jedem Fescht,
Dàss jeder Chrìscht au d’ Kìrich fìndt
Züer rachte Zitt, ùn nìtt züeletscht,
Wenn mìt de Orichel àlles sìngt,
Ar sich noch àn e Platzel schwìngt.

D’ Glock düet jeder Mensch begleite,
Vùn de Waawel bìs àn’s Gràb.
S Ùnheil kànn sie nìtt vemeide,
Wandt nìtt Not ùn Kùmmer àb,
Doch wenn sie litt, weiss jeder Bscheid :
Mìr mìen jetz teile, Freid ùn Leid !

Ùn wann sie mol het mìen verstùmme,
Ùn Turm ùn Glockestüehl vewaist,
Hàn beesi Litt sie mìtgenumme,
Fer dàss sie die Kanone speist.
Ùn doch ìsch Glockeklàng ìm Sùmmer
Viel scheener dàss Grànàtedùnner !

Ùn wenn de Krìej dànn ìsch züe End,
Ùn ùfg’heert het de Velkermord,
Ùn àlli d’ Trüemmer sahn ìm Lànd,
Ùn ohne Kìrich màncher Ort,
Het’s trotzdem wìdder Glocke gann,
Wie Frìdde ìngelìtte hàn !

Drùm séie froh dàss es Glocke gìtt,
Sie hàn ùns viel ze saawe !
Ùn àlli, wie se heere hitt,
Düen sie b’stìmmt ìwerlaawe.
Ìn Stàdt ùn Lànd, ìn Barri ùn Tàl
Ìsch’s Glockewohret ìweràll !

Jacques Klein,
LEMBACH