Schneerudder

Vom Donon bìs ùf Saargeminn,
Der Bèrcher Héh ìns Welschlothrìng,
Ìm wisse Kläd, ìm Wìnderschlof...

Ìm Krùmme, quàlme de Kaminre wìld,
Es hüüche de Dèrfre von lüdder Kält,
Ùn röwwe sich üs...

Hàn mìt Ski ùn Stecke gerudert,
De Schneebänk wie Welle erowert,
S Ländel betràcht von do owwe ìn wiss,
Der Himmel schint àwwer so ùngewìss.

E Wolkewànd rààst ùf ùns zù,
De Nàcht schàsst de Dàà ìm Nù.
S Issmeer wërd vom Stùrm gerìss,
Es schümt, es rieselt schwàdewis.

De erschte Flocke félle wie Granàde.
E Heck steht zùm Glìck paràde,
Renne ùn nìtt ùngefähr.

Àwwer der Schùtz so nòh ìsch bàll verschwùnd,
Ìm zebrawissgeschtrëëfte Ìngergrùnd,
Zàcke flìeje wìld vom Wìnd gebätscht,
Àm Èng doch noch de Heck erräächt.

Schrecklich ìsch der Dùnnerknàll !
Ùnhäämlich rollt er iwwer’m Wàld.
Der Stùrm toobt noch viel wiischter
Ùn fëëjt de Schnee ìn àlli Fiicher.

Endlich losst der Schneestùrm noh,
De Deck brecht ùf, der Dàà ìsch do.
Ich sieh e néier Himmel, néji Welt,
Nàcht ìsch vergàng, àlles erhellt.

E grelli Sùnn schint iwwer d’ Heh,
Rìngsùm glìtzert e Sìlwersee,
De letschte Wolke schinne rot,
Rëën Gold lejt zùm Àngebot.
Schnall jetzt schell de Brettre àn,
Ùn zìehj mìr bàll e newwi Bàhn.

Etienne Feuchter,
SARREGUEMINES