Erìnnerùnge

Ìn de Grosmàmme, die g’storwe ìsch ìn ìhrem Hüss,
Mr mëënt jo gràd mr ìsch vorem Hìmmel drüss.
Ùn wàs sìeht mr dert ùff de Kommod àm Eck,
Die àlt Knopflàd, wie d’Nàs vorstreckt.
Glich sìnn se ëëni, die schmisse mìr eweg,
Denn die ùffhewe het doch kenn Zweck.

Doch de Seppel lìpft de Deckel vùn de Làd,
Ùn sìeht àlli Knépf lìjje do pàràt.
Er nìmmt e grìener Knopf ìn d’Hànd,
Ùn denkt àn sini erscht Schuelerbànk.
Sini Fräu làcht ùn soet ìhm kàlt:
Kùmm mìr schmisse ne dert àn d’Wànd.

De Seppel heert nìtt ùn luejt wittersch.
Er sìeht e àndere Knopf.
Nìmmt ne ìn d’Hànd ùn zìttert,
Erìnnerùnge, àn Schlose ùn Gewìtter.
Noh sìeht er e schwàrzer Knopf ùn denkt
Kälte, Kohle ùffeme Schlìtte, àn d’isskàlte Händ.

D’Marie sini Fräu hàlt mìt Làche,
Stricht ìhm ìwwer d’Àchsle ùn d’Bàcke.
Ich loss dich mìt dine Erìnnerùnge e bìssel elëën.
Ùn geht nüss ùn hängt Wésch vùm Sëël.
Noch mànicher Knopf het er gfùnde.
Guets ùn Schlëchts wùrd ùffgedeckt.
E Lìchtblìck vùm Lëwe ìnere Knopflàd dert...

Raymond Bitsch
ACHENHEIM