De einsàm Adàm

Im Pàràdies sìtzt trürig ùf’eme Staan
De Adàm : er ìsch gànz allaan,
Weiss nìt wàs màche mìt sine Händ,
Ke Mensch mìt dem er verzehle kännt.
De Herrgott sieht ’s, duet ne bedüre,
Dàss er so allaan do muess versüre,
Geht zue ìhm ìns Eden ùn sàt :
« Min àrmer Mànn,
Ich denk, dü sottsch e bìssel Gsellschàft
hàn,
Ich bìn dàdo gràd àm iwerlaje,
Ob dich ebs Lìebs ùn Zàrtes kännt freie,
Schàffig, ehrlich ùn nìt gitzig,
Frìndlich ùn nìt wùnderfìtzig,
Wo nìt neegst, nìt rätsche duet,
Kennt ken Eifersùcht, ken Wuet,
Màcht dìr niemols Sorje,
Àwer de Kàffee jede Morje,
Dät mànchmol dezue e Kueche bàche,
Ùn de gànze Dàà làng làche.
Scheen gepolschtert, vorne ùn hìnte,
Mìt lànge Hoor, wo m’r kànn bìnde,
Kännt redde mìtem Vìeh, sogàr mìt
de Schlànge,
Dànn und wànn mol e Tìwele fànge,
’s Brote, Koche üsem Gàrde ’s Gemìes,
’s Esse wär besser ìn mim Pàràdies,
Kìnder krìeje, d’ Menààsch süfer hàlte,
Noch dinem Wìlle de Gàrte verwàlte,
Ùn ìm Bett wär ’s lùschti au…
Kùrz ich schlàà dìr vor e Frau. »
De Adàm begeischtert sààt :
« Do màch ich mìt »
De Herrgott àwer :
« Ùmesùnscht ìsch es nìt,
Es koscht dich e Au ùn e Ohr,
E Rìpp, zwei Fìnger ùn àll dini Hoor. »
De Adàm wurd bleich, kejt ìn e Ohnmàcht
schier,
« Ja Herrgott, die Sàch ìsch viel ze tìr,
Kùmmt nìt ìn Fröj, dàss ich dìs àlles dìr gìbb,
Känntsch dü mìr nìx bäschle gràd mìt’ere
Rìpp ? »

Michel Streckdenfinger,
STRASBOURG