Àm bachel

Bedittùngslos ìsch ’s Manscheloos,
Fer ’s Radel vùm Vermeje
Doch àm Bachel, ìwer’m Wàssermoos,
Schlàwe d’ Foralle Beje.

D’ Freschle schmüse ìm Starnekrütt,
D’ Seerose làn sich bàmble
D’ Ringelotter fàhrt schnall üs de Hütt,
Ùn màcht se àlli stràmble.

’s Murgrùndel grùndelt tief im Sùmpf,
De Staanbisser dät’s garn bisse
De Dickkopf laascht sich d’ Flosse stùmpf,
Er dät’s liewer verrisse.

’s Rottele streckt schùn siner Hàls,
Im Stàchelfisch gejenìwer
’s Wùrschtgrassel ìsch gànz züe mìt
Schmàlz
Ùn ’s Bachel laaft fàscht ìwer.

E Blässhuhn làsst jetzt ihre Schrei,
Durich d’ molich Strehmung fliesse
Ìm Schìlfplàtz sprìngt e Ante-ei
Ùn tùt d’ néi Walt begrìesse.

’s Laawe triebt üs àlle Lecher rüss,
Sogàr üs àlte Stùrze
D’ Nàtur streckt àlli viere üss,
De Tod zieht jetzt de Kùrze.

Garn verzicht ich ùf’s groosse Loos,
Ùf’s àller richt Vermeje
Dann àm Bachel ìwer’m Wàssermoos,
Schlàwe d’ Foralle Beje.

Charles Attali,
LEMBACH