’s ìsch Herbscht

Ìm Gàrte blìhje d' letschte Rose,
D' letschte Blueme vor de Wìnterzit !
Ùff de Màtte wàchse d' Herbschtzeitlose,
Iss ùn Kälte sìn jetz nìmmi wit !
Mécht ìm Frìehjohr wìeder Blueme fìnde,
Drüsse ìm Rhinwàld e Maigléckelstrüss,
Ùff de Màtte Striss Margrittle bìnde,
Ùn mìt heim namme ìn min Hüss !

D' letschte Rose sin schùn fàscht veblöje,
E lànger Wìnter ìsch ùns àngekìndt ;
Mini Jugendzit ìsch äu verflöje,
Gràd wie d' Blätter jetz ìm kìhle Wìnd !
Mécht hàlt wìeder emol ìm Achard bàde,
Bàlles spìele mìt de Nochberslit,
Picknicke gràd mìt eme Jambon Flàde,
Àwer d' Jugendzit die ìsch so wit !

Mécht mìt de Randonneurs ìn d' Àlwe gehn,
D' Zugspìtze sahn ìm Owerot glìhje,
D' Dolomite ìn halle Flàmme stehn,
Oder e Màtt voll Edelweiss blìhje !

Ìsch mìr ìn denne Johre so mànches
denawe,
Muess ich doch ìm Herrgott dànkbàr sìn
Fìr àlles wàs ich hàb därfe erlawe,
Ùn dìs bis ìns hoche Àlter nin,
Wànn ar mich dànn holt àm And,
Oh, ’s duet gàr nìt pressìere,
Geh ich mìt dem große Dirigant,
Der màcht mich wieder here !

No därf ich mìt de Angele sìnge,
Ken fàlscher Ton kùmmt bi denne vor,
D' scheenschte Kàntàte duen gelìnge,
Dem Große Hìmmelschor !
Ìch brüch dànn gàr nìmmi ze hetze,
Hàb zum Dìchte vìel Inspiràtion,
Due ken Seel mìt minne Varsle veletze
Vùn dere hìmmlische Nàtion !

Ich geh ìwer d' Wolike ùff lichte Sohle,
Àwer zwifel doch ìm Stìlle :
De Dèifel wùrd mich doch nìt hole,
Oh nein, ùm s Hìmmelswìlle !

Do ùnte haw' ich noch sovìel Pflìchte,
Muess miner Kàrich lanke,
Mécht au noch mànchi Varsle dìchte,
Àwer 's wìntert stàrik, ìch muess dràn danke !

Dorette Zaber,
ILLKIRCH-GRAFFENSTADEN