Mea Culpa

Mi liab Elsàsslandla, hàsch mi totàl verfiahrt…
Un doch mèit dìr z’làwe, ìsch mankmol so
kumpliziart.
A Maidla üss’m Ìnnera hàt mìr ’s Hàrz gàngelt ;
’s reddt nìt Elsassisch : ’s Einzigschta, wìrklig,
wu màngelt.
"Jesses, àrmer Büe", hàt sìch d’ Gràmàmà
Sorga gmàcht,
"Do müesch dü àlso frànzeesch reda, küm
bìsch verwàcht ?"
Gega d’ Liawa kàsch nìt àkampfa, sìe ìsch
züe guldig ;
Verzeih mìr, Heimet, àwer do fühl i mi nìt
schuldig.
D’r liawa Gott hàt unserem Heim e Büe un
fìnf Maidi gschankt ;
Muschterhàft hàt sìe ìhra Màmma uffzoge,
dur ’s Lawa glankt,
frànzeesch han nàtirlig dia Kìnderle
greddt, wàs war àui d’rvor ?

Ma reddt vun ere Müeder-, àwer nia vun ere
Vàttersprooch !
Unsera güeta Mami hàt sìch totàl miassa
umsàttla
Sìe hàt misechs àui mìt ìhra Großkìnderla
wella bàbbla.
Sehsch jetz d’ Àlta han sìch miasse àpàssa…
ìsch dàs nìt schàmvoll ?
Do hàt’s bi mìr ìnnerlig klopft : "MEA
CULPA" zum erschte Mol.
D’ Kìnder sìn uffgwàchsa ohna d’
Vàttersprooch z’lehra.
Ìn ere Bànka màcht d’r Büe sinna Kàrriera ;
"’s Dialekt mian sa beherrscha, wenn sa
wann vorwarts ku" ;
Da Rot vum Herr Dirakter hàt ar sìch
z’Harza gnu.
Tàgtaglig àm Schàlter,monetalàng, gìtt ar
si Miahj,
Brocka um Brocka sàmmla sìch à, ’s ìsch
nìmma z’friahj !

Doch Büe ! Wia reddsch dü komisch, so
fremd… so fahlervoll…
Do hàt’s wìdder pocht : "MEA CULPA" zum
zweite Mol.
Viar Großkìnder sìn schu do un beida
Schwegersehn
Wu unser Elsassisch prima reda un verstehn
Màcha wìdder d’r glich Fahler wia ìch vor
Johra.
Ìsch denn do schu wìdder Hopfa un Màlz verlora ?
Jetz nìmm di zamma, dü "Elsasser", wia de
dìch nennsch
Màch wìdder güet dàs Versüümta wu de jetz
erkennsch,
Lehr de Großkìnder Elsassisch, ohne z’verzàga,
Dàss de nia müesch "MEA MAXIMA CULPA"
sàga.

Gérard Kentzinger,
MULHOUSE