Ìm Hìhnerhoft
Ìm Hìhnerhoft het d’Mémé àllerhànd Gflìjels ghett: Hìhner, Stùmmente, Tüwe... Die hàn muen gfìetert sìn mìt àllerhànd Dìngs: Sàlàtreschtle, Gemìsreschtle, so wie Lauch, Grùmbìreschälet, Gëleruewelschälet, Àpfelschälet ùn au Reschtle vùm Tìsch.
Emol ìm Dàà het’s Kernle genn so wie Welschkorn, Weize...
Àls kleins Maidele bìn ich ìmmer mìt de Mémé ìn de Hìhnerhoft gànge, fer d’Hìhner ze fìetere.
Ich hàb e Eimerle ghett gfìllt mìt Weize.
Sobàl wie mìr d’Mémé d’Tìr ùfgemàcht het, sìn d’Hìhner, ùn de Güller hìntedràn, gejje mich gsprùnge. Mìt mine kleine Händle hàb ich die Kernle erüssgholt, ùn so lütt wie ich gekennt hàb, geruefe: „Bi, Bi, Bi,...“
Mini greescht Freid ìsch gsìn: wenn d’Mémé ùmgstoche het, bìn ich ere noochgeloffe ùn hàb d’Rëjewìrm ùfghebt, ùn bìn gschwìnd ìn de Hìhnerhoft gerennt.
Küm ànnekùmme, hàb ich ’ne d’Wìrm ànnegschmìsse. Dìss het m’r e so Pläsìer gemàcht, dàss ich gekrìsche hàb, dàss d’gànz Noochberschàft gelàcht het.
Wenn m’r kleini Ente hàn ghett, het d’Mémé e Àrt Fueter gerìscht mìt Kléie, verschnìtteni Sengessle ùn wàrm Wàsser; ich hàb dìss derfe knütsche; dìss het e so guet gschmeckt!
D’kleine Ente hàn’s àri gern ghett, ùn hàn ’s Gfräs nùntergetruelt, ùn hàn au Schnäwwele gschìttelt, dàss ’s Fueter gsprìtzt ìsch ìwer d’àndere; d’Fedderle sìn wie zsàmmegelimmt gsìn vùn dem Bäpp.
Ìn dem Hìhnerhoft ìsch ìmmer ebs Lùschtiges pàssìert. Wàs m’r noch genääselt het: wenn ich hàb derfe d’Eier ìme Kerwele hole. D’Mémé het m’r gelehrt, wie m’r d’Eier erüsssügt. No, àb ùn zue, hàb ich e Nodel genùmme ùn hàb e kleins Lechel owe ùn eins hùnte ìn d’Schàlet gemàcht; ùn hàb dìss Ei erüssgsügt. De Dotter ìsch so guet gsìn ùn jedsmol ìsch dìss e Genùss gsìn fer mich. Frìhjer het m’r ken Àngscht ghett vùn de Mikrowe ùn vùn de Krànkheite, ùn m’r sìn au grooss worre.
Huguette Zirbus
KIENHEIM
