D’Grosel

Àb ùn zü, wenn de Dàà sini mìede Glìeder gemìetlich ìn de Owe streckt ùn d’Dämmerùng vùm Bùckel rùtscht, setzt sich so ebbs Ùndefinìerbàres ìn mini Seel, wie e melàncholischer Traum, der e Bàd nemme duet, aromàtisìert mìt de Erìnnerùnge vùn minere frìehje Kìndheit. Wenn ich dànn d’Auwe zümàch, seh ich se sìtze, ìmmer àm sëlwe Plätzel, ìm Wìnkel vor ìhre Schlofkàmmer, mìtte ìn de Blueme vùn de àlte Tàpet, wie blöilich ùn rosa vor sich heere traime. Sie sìtzt dort, mini Grosel, ùf ìhrem Sessel, der wie verànkert ìn de Stùbb steht, vùme fàhle Lìcht ùn ere lìebliche Dùnkelheit ùmgenn. Strähne vùn ìhre glàtte, wisse Hoor fàlle ìhre ùf d’Stìrn, ìhri tréiherzich Seel wìdderspìejelt sich ìn ìhrem G’sìchtsüsdrùck ùn ìwwer ìhri Lìppe hüscht ìmmer e Lächle, so sìes ùn so fàrwig wie ìhre Bluemegàrte, drüsse, nëwenem Hoft. Schwàrz ìsch se àngezöjje, wie àlli Fraue vùn ìhre Generàtion, àwer ìhri Kleider hänge nìt gràd so àn ìhre, naan, sie hàn Lëwe, m’r het sogàr de Indrùck, dàss sie e stùmmi Sproch redde duen, wie d’Sterne odder de Hìmmel odder de Schnee ìm Wìnter. Ìn ìhre Händ het sie hitt dìs àlte, dìcke Märelbuech wie jeds Johr zuem Vorschin kùmmt, wenn drüsse ìm Feld ’s Grébschte erledigt ìsch ùn d’Mensche sich ìn d’wàrm Stùbb zerùckzìjje, ùm e bìssel Ruehj ze fìnde.

Jetz blìnzelt sie mìt de Auwe, jetz rùckt sie sich ìn ìhrem Sessel zerëcht ùn nemmt ìhri eijenàrtig Position in, e Kleinigkeit zerùckg’lehnt, de Kopf schräj ùf ìhrem Kìsse, jetz màcht sie ’s Buech zü, jetz het sie ìhri G’schìcht ìm Kopf.

O wàs fer e Glìckselichkeit dànn, wenn sie mìtem Verzähle ànfàngt! Ùn wàs saawe vùn dem Dùft üsere àndere Welt, wenn die erschte Wérter ìwwer ìhri Lìppe kùmme? Sie sìn g’fìllt mìt Verspreche, fàscht so wie e Feld ìm Frìehjohr, ìn dìs de Büür àlli Hoffnùng setzt. Es sìn herrliche G’schìchtle, die wie Limonade üs ìhrem Müll plätschere ùn mich àlles vergesse màche. D’Zitt exischtìert nìmmi! E genùssvolli Ewichkeit het ìhre Plàtz ingenùmme! Sie verzählt, verzählt, sie het Freid àm Erfùndene, sie stopft mich voll mìt G’schìchtle. Ich heer de Rëje nìt, wie àns Fenschter klopft, ich heer de Wìnd nìt, wie e Éffnùng suecht, ich heer ’s Belle nìt vùm Hùnd, ich heer nìt wie drüse ìn de Nàcht e pààr mìede Seele sich àn Frìehjer erìnnere. Ich heer nùmme noch sie.

Vor ìhre, ùfem Bodde bìn ich g’sesse, ìmmer ìhre Rockzìpfel ìn de Hànd. Sie het mini Fàntàsie erweckt, sie ìsch de Architekt vùn mine Traim gewenn. Sie het mich traime gelehrt, mini Grosel. Sie ìsch ’s Buech gewenn ùn zü glicher Zitt au d’Zauberin, wie mìr d’Tìre vùnere wùndervolle Welt ùfgemàcht het. Ich hàb nie gezögert fer die Schwelle ze ìwwerschritte.

Raymond Weissenburger
SELTZ