Miner Schuelersàck
De Schuelersàck ìn de fùfzicher Johre ìsch nàtìrli nìt roserot mìt „Hello Kitty“ g’sìn so wie’s hitt ùnseri klëëne Mäidle garn hàn, fer ìhri Télé-Stars ze erwähne, odder fer d’Buewe e Rollvalisel mìt „Spiderman“, àn dem so klëëni Lìchtle blìcke, wann d'Raadle drahje ùn sie ne hìnter sìch noochzìjje, sondern e stàbiler Laddersàck. Der het muen hàlte vom CP bis àn de Certificat d'Etudes, dìss hëësst von 6 Johr àlt bis ze 14. Mànichmol het ne noch e Schweschterle odder e Brìederle g’erbt.
Jetz welle mìr denne emol üssmüse:
Ùf de Schìefertàfel sìn ùf ëënere Sitt Kaschtle fer d’Rechnùnge ùn ùf de ànder Sitt Zille fer d’Schrìft; ùf die Tàfel ìsch mìt’em Grìffel gschrìwwe worre; do debi het m’r e nàsses Schwammel g’hett fer üsswìsche ùn e klëëns Kìssele von de Màmme genahjt, fer die Tàfel ze trìckle. Dìss het m’r üssewandi àm Schuelersàck rum sahn bàmble.
Ìm dem Ladel mìt’em nàsse Schwammel hàn mìr lehre Bohne màche wàchse, dìss ìsch ze glicher Zitt e „leçon de sciences“ g’sìnn!
Ìn de Fadderschëëd fìndt m’r:
- e guet g’spìtzts Bléistìft.
- e Fadderhàlter mìt eme Sergent-Major-Fadderle, wie ìn’s Tìnteglasel getùnkt ìsch worre;
- e Tìntelappel (gràd dréi-vìer rùndi Lìmple zàmmenahjt) fer’s Fadderle àbzepùtze.
- Ìn dëre Zitt ìsch oe de Kuejelschriwer (besser bekànnt àls „BIC“) ùfkomme àwer der hàn mìr nùmme benùtze dérfe fer e Entwùrf (dìss hëësst e „brouillon“) odder bi de Hëëmàrwëëte. Ìn de Schuel ìsch nùmme d’Fadder erloebt g’sìnn. Speter ìsch die noh von de Fìllfadder ersetzt worre, noh ìsch oe ’s Tìnteglasel verschwùnde.
- e Doppelgùmmi: ùf ëënere Sitt fer’s Bléi, ùf d‘ànder Sitt fer de Tìnte, do het’s mànichmol Lécher ìn’s Heft gann!
- e Bléiwisspìtzer mìt ëën odder zwei Loch fer dìcki odder fini Kàliber von de Fàrwe, dann mìr hàn oe àlle Taa e bìssel gemolt.
Wie noh noch meh Sàche ùf’s Tàpet sìn komme, het m’r d’Fadderschëëd mìt’eme Faddermappel ersetzt, àwer nìt eso e „trousse“, wie àlles kùnterbùnt drìnne rumfàhrt sowie bi de hittich Generàtion. Ah nëë, e echti Laddermàpp! – wie scheen àlles ìn Ordnùng ùfgerümt ìsch worre. Ùn do fìndt m’r drìnne:
- e Wìnkel 45 ùn 60 Gràd,dìss ìsch ùf Franzeesch e „équerre“.
- e „rapporteur“ ùf guet Elsassisch e Wìnkelmasser. E mànicher Schueler het vìellicht schon zallemols geträämt, er wùrd emol Architekt!
- e Zìrikel fer e Kreis ze moole, zuem Beispiel d’Erdkuejel.
- e Lineàl von 10 odder 20 cm làng nàtìrli zallemols nìt üss Kùnschtstoff àwer üss Holz, dìss het nìt ìmmer so scheen üssg’sahn wie do ùff’em Bìld, dann e mànicher Schueler het àls e bìssel dràn rumgenaut àm Plàtz vom Schwinggùmm, wie nàtìrli streng verbote ìsch g’sìnn.
Mìr hàn ken Komputer mìt „Google“ ùn „Wikipédia“ gkannt, mìr hàn e Lasebuech, e Rechebuech, Gschìcht- ùn Geogràphiebìecher g’hett. Die sìn mìt Kràftpàpier odder mìt Rascht Tàpete ingebùnde worre, fer sie propper ze hàlte. Ohne die Bìecher war ùnseri Üssbìldùng nìt vìel worre.
Jetz komme m’r àn d’Hefter: dìcki ùn dìnni je nooch’em Inhàlt entweder 10, 20 odder 30 Sitte. Ëëns devon hàn mìr ’s „cahier du jour“ gennant ùn so wie dìss de Nàmme säät, ìsch dìss àlle Taa ùf d’Bànk komme. E ànders ìsch ’s „cahier mensuel“ gennant worre ùn ìsch ìn de Schuel geblìwwe bis àn de Groseferie.
Ìn denne Hefter het m’r genau d’Heche von de Buechstàwe reschpektìert, dìss hëësst de „t“ ìsch 2 Strìchle hoch g’schrìwwe worre ùn de „d“ 3 Strìchle. Wann m’r nìt garn roti Bemerikùnge het welle hàn, het m’r sich fleisig àng’strengt ùn ìsch m’r scheen ìn de Zille geblìwwe.
2x3, 4x8, 5x6 ùn so wittersch.... ìsch nìt gràd so schwar zuem Üssfìehre g’sìn àwer wann de 7, 8 ùn de 9 komme ìsch, het e mànicher Schueler versuecht e bìssel ùf de Vervìelfàchstàball („table de multiplication“) àbzespìcke, d’Hoeptsàch ìsch de Lehrer het ne nìt verwìtscht...!
Jedes Heft ìsch mìt’eme fàrwiche Schùtzùmschlaa bschìtzt worre ùn àn jedere Fàrb het m’r de Inhàlt erkannt, séi’s Gschìcht, Geogràphie, Wìsseschàft, Gedìcht, Gloeweslehr ùsw… Owedrùff ìsch noch e Etikettel geklabt worre mìt’em Nàmme.
Ze jedem Heft het e Léschblàtt gheert, die het m’r ìm Tüwàklàde gkoeft z’meischt per 10 àwer wann m’r e bìssel Schlöimayer ìsch g’sìn, ìsch m’r ùf d’Üssstellùng ùf de Wàcke fer "Reklamléschblätter" ze sàmmle. Do sìn noch scheeni ùn verschìedeni Bìlder drowe g’sìnn, zuem Beispiel die bekànnt "Vache qui rit" odder d’Maggi-Sùppe.
Àn ebbs hàn m’r oe noch g’hàlte, dìss sìn die fàmöse „bons points" g’sìn, die ùns d’Schweschter odder de Lehrer üssgetëëlt het fer e gueti Nott. Ùn wann m’r do 10 so Pùnkte het g’hett, noh het m’r e scheens Bìldel krìejt, ùn mìt wàs fer eme Vergnìeje ìsch m’r do hëëmgetrottelt fer’s de Eltere ze zeije.
Bàll hat ìch noch ebbs vergasse: oe e Süübredel het m’r noch ìn de Schuelersàck g’steckt ùn wie guet het dìss doch g’schmeckt ìn de Paus!
Àm And von jedem Vìerteljohr het jeder Schueler ’s Schuelzeugniss bekomme, mìt guedi odder wenniger gueti Notte. D’Eltere hàn’s mìt ìhre Ùnterschrìft wìdder zerùckgschìckt àn de Schuellehrer odder d’Lehrerin.
Vor ass mìr denne Schuelersàck jetz zümàche wott ìch gràd noch ’s Wärterbuech erwähne: wahrend denne gànze Schueljohre het’s nùr ëëner Lexikon gann, dìss ìsch ìm Schuellehrer, odder Lehrerin siner g’sìn, mìr het ne derfe benùtze, àwer der ìsch glich wìdder ìn de Kàschte ùfgerümt worre. Àm And von de Volkschuel, wann m’r erfolgreich d’Prüfùng g’stànde het, het m’r vom Herr Mär de „Larousse classique“ g’schenkt bekomme. Der wùrd oe hitt noch ìme màniche Hüss àls Àndenke ìn’ere Schüblàd lìjje.
Oe wann d’Zitt vergeht bliit d’Erìnnerùng von denne scheene Schueljohre. Mìr brücht nùmme so àlter Schuelersàck üsszemüse !
Clémence Blanck
LA WANTZENAU
