Wìnter un Wìhnàchta Erìnnerung üss da 50tziger Johre

Doch, dr letschta Daj kommt, wo’m’r àlli
Kìnder ìn d’ Kìrrich àm Owa müan geh,
ge sìnga un haarsàga.
Drüssa ìsch’s ìmmer noch so kàlt àber kei
Wìnd mehr. Wo dr Bàbbe saller Morga fort
gànga ìsch, mein ìch noch d’ Màmma heera
sàga : “Kommsch nìt so spot un lüagsch
noch fer um e Baimla zo koifa !”
Dr Bàbbe ìsch heima komme, a hüffa
Gschìrr uf da Arm, àwer ohne Tànnebàum.
Ìch hàb ne àngschoit...
“Bàbbe, hesch kei Baimla meh bekomme?”
hàb ìch ne troia froija.
“ Ìch hàb nìt känne hàlta bim Tànnemànn
mìt dem àlle Gschìrr, un wo hatt ìch ne solle
àna màcha ?” hàt er zo Àntwort gana. Ìch
glàuib ìn dr Màmma ìsch’s oi nìt so recht
gsìn denn dr Bàbbe màcht uf ein mol :
“ No komm Junger, mìr gehn ge lüaga”...

Ìch bìn gschwìnd ìn e Kìttel g’schlopft, un
scho hàb ìch min g’erbta Velonnela g’holt
wo zwàr dr Bàbbe mìr’s
mìtgebrocht hàt vo dena Büreslitt wo’n’er
àls noch üssg’holfa hàt.
Mìtenànder sìn mìr zum Tànnemànn
gschwìnd g’fàhra, es ìsch schon güat
dunkel wore, àber leider hàt dr Mànn siner
letschte Bàuim kurz vorhar verkàuift, un
hàt gedankt jetz kommt doch niemand
mehr, es wara schon àlli einer hàn hàt’r
g’sajt ; do hat ìch garn gsajt “ Nei, noch nìt
àlli ; un jetz ìsch’s erum denn boll müass ìch
ìn d’ Kìrrich wo àlli so glìcklich sìnn.
Dr Bàbbe hàt mìch àngschoit, ’s Harzklopfa
hàb ìch kà, un wàrschiens oi Träna ìn de
Oiga. “Kumm schnall !” wìnkt er mìr,
“güat Nàcht un fira’s güat !” sajt er zum
Tànnemànn wie mìr von ìm fort gehn.
Àber heim sìnn mìr nìt gànge...

Ìn’re stockfìnschtra Nàcht sìnn mìr g’fàhrà
ìn eim Hurrah, ìch noch ohne Liacht àn mim
Velonnela, hàb mìch gedommelt àss ìch
noch ìm Bàbbe nohkomme bìn. Er hàt àls
gfroit : “Geht’s, kommsch noh? – Ja, ja,
‘s geht”, hàb ìch zur Àntwort gana ; àber
nàtirlig ìsch’s gràd Zitt gsì wo’n’er sajt :

“ Làngsàm jetz... so ! “. Gmietlig sìnn mìr
noch e Pààr Meter g’fàhra ìm e Waj, un
derno sìn noch e Wil g’loffa. Ìch hàb nìmm
gwìsst wo mìr sìnn, dr Bàbbe worschins
doch, denn e Momant hàt er g’sajt :
“ So komm, wàrtsch mìr jetz do un hebsch s
Velo”.
Sin Sàckmasser hàt’r üs da Hosa g’nomme,
un ìsch geloffa, dort gega sali hocha
Schàtta.

Àm Hìmmel sìnn so komische Wolka bim
Mond, un pààr Sterne uf einmol vorbèi
gànga, un ìch hàb àls g’merikt,
so zwìsche durch, àss mìr àm Wàldrànd
sìnn; sowiso hàt mìr àls Näschtler heera
kràcha ìn dr Necha durch ’s Wìld wo erum
g’wàndert ìsch. Ìch hàb e bìssel Àngscht
bekomme. Boll druf hàb ìch g’merikt, ìmmer
noch mìt Harzklopfa, àber kei Träna meh,
heechstafàlls vor Kälta, àss dr Bàbbe zeruck
kommt, un, àls er sìch nìt verschreckt,
màcht er vo witem : “ Wàs ìsch, wälle mr
geh?” Ìch hàb nit meh gsajt àss : “Ja M’hm”,
denn ìch hàb g’merikt àss er e Bìschale
unterem Àrm hàt wu’n’er gschwìnd uf ’s
Velo gschnàllt hàt. “Jetz àber loos,
àn e Wàlser”, hàt er gsajt.
Ìn Zitt vo nix sìnn mìr heima g’stràmfelt,
d’ Màmma hàt sìch scho geblojt, un
gwundert wo mìr numme känna sìnn.
Komm ! Hàt sìe g’sajt, dü müasch sofort
dìch rìschta fer ìn d’ Kìrrich !
’s ìsch heechschti Zitt !

Ìch hàb nixmeh gsajt, ìch bìn glìcklig gsì,
denn mìr oi mìr fiira Wihnàchta d ’heim.
Ìn minem Kopf ìsch àlles erumgànga, bìn
ànglajt gsì un bìn ìn d’ Kìrrich gànge,
ìch weiss nìmm wie.

Charles Gebel,
BEBLENHEIM