D' Nàtür ìm Spotjohr

Hàn'r's gemërikt, hitt frìehj àm Morje
Wie scheen de Wàld ìsch, so roschtig, so
golde
Quer dùrich's kleine Tàl vùn de Zìnsel
Isch'r gezöjje de Moler ohne Pìnsel
D' Nàtür entfàlt d' àllerletscht Pràcht

Bàll kùmmt de Wìnter,
Bàll kùmmt d' làng Nàcht.

Hàn'r's gemërikt, hitt frìehj àm Morje
Jed's Grasel, jed's Blìmel kennt sinni Sorje
Trürich hänge sie d' Kepfle, es geht ze End
De erscht Riffe het ne d' Spìtzle versengt
Es ìsch halt e so, es lejt ìn Gottesmàcht

Bàll kùmmt de Wìnter,
Bàll kùmmt d' làng Nàcht.

Hàn'r's gemërikt, hitt frìehj àm Morje
So mànicher Strüch, schùnn àb ìsch
g'storwe
Vùn de Ìmme, s Sùmme ìsch längscht verstùmmt

De Groossvàtter spàziert fescht ìngemùmmt
Es ìsch hàlt frìscher, àlter Mànn, nìmm
disch ìn Àcht

Bàll kùmmt de Wìnter,
Bàll kùmmt d’ làng Nàcht.

Hàn'r's gemërikt, hitt frìehj àm Morje
Vùn de Reesle, blin nùmme noch Dorne
D' Blätter ùn dìrre Näscht de Wìnd màcht
fàlle
Ìm Wàld, e Schùss, gàr dùmpft tuet'r knàlle
« Rehbeckel ! de Jäjer ! Lauf üs letschter
Kràft !
Sùnscht kùmmt fer disch nìmmi de Wìnter,
àwer d' ewisch Nàcht ! »

Jean Bautz,
OSTWALD