Dr Bäum ìm Gàrte
Ìn minem Gàrte steht e Bäum
Es ìsch e gewehnlicher Bìrekelbäum, weiss wie àlt, weiss wie hoch.
Er schankt mr siner Schatte ìm Sommer, ùn sin fine Nàschtwarik ìm Wìnter. Ìm Spotjohr gìbt er ken Àpfel, àwer Läub. Dodùrich hàsst ne miner Noochber ùn miner Ràse wùrd züe re Màtt.
Es ìsch nùr e Bìrikel, nùr e gewehnlicher Bäum üss’m Wàld, doch fer mich ìsch’s e Frìnd.
Ich hàb ne gsetzt, hàb ne gepflajt wo-n-er klein ìsch gsìn, ùn jetz brücht er mich nìmm, àwer ìch brüch ìhne. Wann i àn ìhm emporlüej, mein i gràd, er reicht bis àn d’Wùlike.
Do dràn hàn mine Büewe gràddle gelehrt: Risiko ingeh, geje d’Angst kampfe, e bìssel ìwer d’Dächer lüeje, ùn sogar hìnter’s Horizont gickle.
Miner Bäum, dar labt: er schwìngt sini Arm, er sìngt sin Lied ìm Wìnd. Ùn nooch’m Stùrm, wo-n-er gràd wie wìld ìsch worre, schloft er wìdder in.
Miner Bäum het e Harz. Hàn ìhr schon e mol ’s Harz vome Bäum heere schloeje? Drùcke e mol èier Ohr geje e Bäum, ìm Friehjohr, wann d’r Sàft stìjt, ùn heere güet züe. Bàl wìsse-n-ìhr nìmm, ob ’s èier Harz ìsch odder dàs vom Bäum, wo so schlät: bum bum bum bum.
Miner Bäum versteht mi. Er weiss, wann’s mr güet geht, er spiert, wann’s ìn mim Kopf Walle schlät. Ùn wann’s dort stìrmt, no setz i mi àn dr Stàmm, lüej dràn ìn d’Heh, ùn seh wie gànz owe dr Spìtz sich sàchte bewejt: so wìrd’s wìdder Rüehj ùn stìll ìn mim Gemiet.
Noh nemm i ne ìn d’Arm, ùn drùck ne so fescht, dàss mìr zwei nùr noch eins sìn: so ìsch’s wie wann sini Wùrzle mich äu datte nähre.
Miner Bäum ìsch wie mini Àntenn, wo mìr Zeiche spandt, wo von wittem komme. Ich versteh dàs Wìnke, ich spier war mìr hìlft.
Miner Bäum schriibt sini Mémoire ìn dr àlljahrlig Rìng, wo ùnter sinere Rìnd drzüe wàchst. So speichert er ìn sin Gedachtnis àlli Kràft, wo siner Sàft tief üss’m Bodde zieht.
Er speichert àlli Sonn ìm Holz ùn sàmmelt ìhri Wärme, fer dàss mini Ankelkìnder e mol, àm offene Kàmin, ìhri gebrotene Keschte üss dr Glüet kenne hole, bevor dàss àlles ìn Asch zerfällt.
Maurice Laugner
ANDLAU
